MEDALIKI ŚWIĘTYCH - 11

ŚW. BARBARA

 Św. Barbara urodziła się w Nikodemii (dzisiejsza Turcja) w III w. ne. Była córką Dioskura, wysokiego urzędnika cesarstwa i poganina, na którego rozkaz została uwięziona i zamordowana. Jej imię tłumaczy się jako „cudzoziemka, osoba pochodząca spoza Grecji”. W ikonografii św. Barbara jest przedstawiana w dostojnych szatach,  dla podkreślenia jej szlachetnego pochodzenia. W rękach trzyma palmę męczeństwa i kielich z Najświętszym Sakramentem. Obok widnieje wieża z trzema oknami, w której była zamknięta przez ojca. Czasem trzyma w ręku miecz, którym została ścięta. Bywa też przedstawiana z pochodnią, działem armatnim lub strusimi piórami. Św. Barbara jest patronką górników, a także patronką dobrej śmierci. Czczą ją też flisacy, marynarze,  architekci,  murarze, kowale, kamieniarze, cieśle, grabarze, dzwonnicy,  ludzie narażeni na wybuchy, jak artylerzyści, pracownicy prochowni i arsenałów, kanonierzy, saperzy; jest opiekunką twierdz i wież. W średniowieczu zaliczano św. Barbarę do grona 14 "Orędowników". W Polsce św. Barbara szczególnie czczona jest na Śląsku i tam można znaleźć najwięcej medalików jej poświęconych.

Medaliki XVII-XVIII w.

            Medalik XIX/XX w.       

            Medalik górnika I połowa XX w