LORETO
XVII-XVIII
w.
„Święty Dom w Loreto, pierwsze sanktuarium o
znaczeniu międzynarodowym poświęcone Najświętszej Maryi Pannie, przez wiele
wieków prawdziwe serce Maryjne chrześcijaństwa”. (Jan Paweł II). Sanktuarium to, według starej
tradycji, przechowuje dom nazaretański
Świętej Rodziny. W roku 1291, część domu
Maryi została przeniesiona przez aniołów najpierw do Trsatu (dzisiejsza Chorwacja),a
następnie, 10 grudnia 1294 roku, do Loreto.
Co raz częściej mówi się o tym, że „aniołami” była rodzina De Angelis . Odnaleziono niedawno dokument z września 1294 roku który oznajmia, że Nicefor De Angelis (Anioł), rządca Epiru, dał w posagu swojej córce Ithamar, wychodzącej za mąż za Filipa, syna Karola II, króla Neapolu,: „Święte kamienie wyniesione z Domu Naszej Pani, Dziewicy, Matki Bożej” .
Pierwsze świadectwa kultu pochodzą z 1315 r.: „wśród dóbr biskupstwa na terytorium Recanati, znajdował się mały wiejski kościołek poświęcony Maryi, gdzie wielbiono obraz Madonny z Dzieciątkiem”. Po wyprawach krzyżowych Loreto stało się ogniskiem gorliwości i mogło godnie zastąpić święte miejsca Palestyny. Stało się europejskim centrum maryjnym pierwszego znaczenia i tradycyjnym etapem pielgrzymkowym. Jedzenie i noclegi znajdowali pielgrzymi w klasztorach i przybywając do Loreto, spowiadali się, przyjmowali komunię, zwiedzali Święty Dom i skarbiec, gdzie znajdowały się dary złożone Madonnie. W XVIII i XIX w. pielgrzymki straciły na swej świetności. Jednak w 1894 r. na cześć VI stulecia kultu w Loreto, ruch pielgrzymkowy został odnowiony. W Loreto pielgrzymi mogli nabywać oczywiście różnorodne medaliki, przedstawiające zarówno Domek Nazaretański jak i wizerunek Matki Bożej z Loreto.
Co raz częściej mówi się o tym, że „aniołami” była rodzina De Angelis . Odnaleziono niedawno dokument z września 1294 roku który oznajmia, że Nicefor De Angelis (Anioł), rządca Epiru, dał w posagu swojej córce Ithamar, wychodzącej za mąż za Filipa, syna Karola II, króla Neapolu,: „Święte kamienie wyniesione z Domu Naszej Pani, Dziewicy, Matki Bożej” .
Pierwsze świadectwa kultu pochodzą z 1315 r.: „wśród dóbr biskupstwa na terytorium Recanati, znajdował się mały wiejski kościołek poświęcony Maryi, gdzie wielbiono obraz Madonny z Dzieciątkiem”. Po wyprawach krzyżowych Loreto stało się ogniskiem gorliwości i mogło godnie zastąpić święte miejsca Palestyny. Stało się europejskim centrum maryjnym pierwszego znaczenia i tradycyjnym etapem pielgrzymkowym. Jedzenie i noclegi znajdowali pielgrzymi w klasztorach i przybywając do Loreto, spowiadali się, przyjmowali komunię, zwiedzali Święty Dom i skarbiec, gdzie znajdowały się dary złożone Madonnie. W XVIII i XIX w. pielgrzymki straciły na swej świetności. Jednak w 1894 r. na cześć VI stulecia kultu w Loreto, ruch pielgrzymkowy został odnowiony. W Loreto pielgrzymi mogli nabywać oczywiście różnorodne medaliki, przedstawiające zarówno Domek Nazaretański jak i wizerunek Matki Bożej z Loreto.
XVII-XVIII
w.
Medaliki z końca XIX w
Medalik z połowy XX w.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz